هیچ دانش آموزی نیست که نام ابوریحان بیرونی برایش نا آشنا باشد او دانشمند،ریاضی دان، منجم،جغرافی دان و فیلسوف و جهان گردی بزرگ بود. ابوریحان از مردم خوارزم بود و چون در بیرون از شهر خوارزم بدنیا آمد ،به بیرونی معروف شد.

ابوریحان در سال 362 هجری قمری چشم به جهان گشود. او اوایل عمر را در خوارزم گذراند و سپس چند سالی در دربار شمس المعالی قابوس وشمگیر بعد به خوارزم برگشت.

او در زمان لشکر کشی سلطان محمود غزنوی به خوارزم در آنجا بود و همراه سلطان محمود به غزنه و سپس در جریان لشگر کشی سلطان محمود به هندوستان رفت .

ابوریحان در هندبه معاشرت با دانشمندان هندی پرداخت و زبان سانسکریت را اموخت. طی این مدت به تالیف کتاب تحقیق ماللهند همت گماشت.

وی دانشمندی بود محقق و نکته سنج افکارش تازه و نو بودند و به دانشمندان کنونی بیشتر نزدیک بود تا به دانشمندان نسل خودش او در زمان حیاتش با بو علی سینا نیز آشنا شد و مدتی را با هم به تحقیق و آزمایش پرداختند.

از تحقیقهای او میتوان به گندمهایی که به تساعد هندسی در خانه های شطرنج قرار داده میشوند. ساده کردن تصویر جسمها برای تسطیح کره، تعیین دقیق عرض و طول جغرافیای شهرها اشاره کرد.

او ثابت کرد که زمین کروی است.

در هنگام مرگ هم دست از دانش اندوزی بر نداشت و هنگامی که در بستر مرگ بود از دوست و همکارش تقاضا کرد که مساله ای علمی را که زمانی با هم درمورد آن تحقیق میگردند باز گوید.

هنگامی که دوستش با تعجب به او گفت: اکنون چه وقت پرسیدن این مطلب است؟ ابوریحان پاسخ داد: این مساله را بدانم و بمیرم یا نا دانسته و نادان بمیرم؟

ابوریحان بیرونی در سال 440 ه.ق و در سن 70 سالگی در غزنه در گذشت.